Kancelaria Radcy Prawnego Bartosza Pawłowskiego w Toruniu prowadzi sprawy sądowe o roszczenia z umowy kredytu bankowego. Kancelaria analizuje umowy zawierane z bankami tzw. umowy frankowe.
Kredyty frankowe można podzielić na umowy denominowane i indeksowane.
Kredyty denominowane, to te w których wartość kredytu wyrażono we frankach, co w zasadzie służyło jedynie „ukryciu” rzeczywistego ustalenia jego wysokości w PLN, od razu był przeliczany i wypłacany kredytobiorcy w złotych. Kredyt ten spłacany jest w walucie krajowej, która jedynie matematycznie w momencie spłaty przeliczana zostaje na CHF. Banki w tego typu kredytach zarabiały dodatkowo na tzw. spread’ach. Z kolei w przypadku kredytu indeksowanego kwota kredyty wyrażana i wypłacana była w PLN, harmonogram spłat wyrażany był w CHF, ale spłata dokonywana była również w PLN po kursie ustalanym przez bank (tabela kursów).
Wobec istotnego dla rozstrzygania powyższych spraw Wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 października 2019 r., C-260/18 spraw frankowych jest coraz więcej. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczy konkretnej sprawy, tj. sprawy Państwa Dziubaków. Niemniej jednak TSUE w wyroku wyjaśnia jak należy interpretować Dyrektywę 93/13 (DYREKTYWA RADY 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich). W ocenie TSUE klauzule waloryzacyjne oraz postanowienia dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, w związku z czym uznanie ich za abuzywne sprawia, że możliwość utrzymania umowy w mocy jest co najmniej wątpliwa. Trybunał Sprawiedliwości UE podkreślił ponadto, że prawo unijne, w tym dyrektywa 93/13/EWG, nie stoi na przeszkodzie unieważnieniu spornych umów przez polskie sądy.
TSUE podkreślił, że unieważnienie spornych klauzul prowadzić powinno do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnic kursowych, a także do wyeliminowania ryzyka kursowego.
Pomimo, iż sama sprawa C-260/18 dotyczyła kredytu indeksowanego, to wyrok TSUE znajdzie również zastosowanie do kredytów denominowanych. Trybunał odpowiadał bowiem na pytania o skutki i następstwa uznania klauzul za niedozwolone, które są także i w kredytach denominowanych.
W pierwszej kolejności Kancelaria Prawna analizuje umowę kredytu, inne dokumenty, takie jak regulamin, OWU, i ewentualnie zawierane aneksy. Ważną sprawą jest zweryfikowanie czy frankowicz nie zawarł umowy w związku z działalnością gospodarczą, tj. jako przedsiębiorca. Uznanie frankowicza za przedsiębiorcę wyłącza bowiem możliwość powoływania się na szereg argumentów zastrzeżonych i ścisłe związanych z ochroną konsumentów, jak np. bezskuteczność klauzul niedozwolonych.
Po stwierdzeniu, że frankowicz jest konsumentem radcy prawni Kancelarii weryfikują umowę pod kątem wprowadzenia do niej przez bank niedozwolonych postanowień umownych. Głównym problemem kredytów frankowych jest zastosowanie do przeliczeń kursu waluty ustalanego jednostronnie przez bank, w formie wewnętrznej tabeli.
Klauzule abuzywne to inaczej niedozwolone postanowienia umowne. Pochodzą one z wzorca umownego, którym może być regulamin bądź ogólne warunki umowy. Klauzule te kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszające jego interesy. Zgodnie z treścią art. 385(1) § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Jeżeli umowa zawiera niedozwolone postanowienia umowne należy zweryfikować jakie są skutki jej pominięcia. Skutkiem uznania postanowienia za abuzywne jest jego bezskuteczność wobec konsumenta.
Po przeanalizowaniu umowy i uznaniu, iż zawiera ona klauzule niedozwolone należy sporządzić odpowiednie pismo do banku – przygotowanie reklamacji do Banku. Reklamacja stanowi również próbę polubownego załatwienia sprawy.
W celu przygotowania pozwu do sądu konieczne będzie również uzyskanie z banku licznych dokumentów i zaświadczeń. Do pozwu należy dołączyć dokumenty potwierdzające istnienie roszczenia. W sprawach frankowych najczęściej będzie to umowa, której postanowienia są kwestionowane oraz zaświadczenie potwierdzające wysokość dokonanych przez frankowicza spłat. Do pozwu należy złożyć również szczegółowe wyliczenia uzasadniające wysokość żądań.
Jeżeli posiadacie Państwo kredyt we frankach i chcielibyście poznać możliwości jego „odfrankowania” oraz uzyskać informację z jakimi wiąże się to kosztami, prosimy o kontakt mailowy lub telefoniczny z naszą kancelarią prawną.