Na wyrok Trybunały Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 czerwca 2023 roku czekali nie tylko kredytobiorcy, ale też banki.
Wobec ochronnego celu dyrektywy Rady 93/13/EWG oczekiwanie przez bank wynagrodzenia
za korzystanie z kapitału jest niezasadne. Potwierdził to ostatecznie wyrok TSUE z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie C -520/21 orzekając, iż restytucja nie oznacza rekompensaty.
W kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu z niej nieuczciwych warunków, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że:
1. nie stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą konsument ma prawo żądać od instytucji kredytowej rekompensaty wykraczającej poza zwrot miesięcznych rat i kosztów zapłaconych z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty, pod warunkiem poszanowania celów dyrektywy 93/13 i zasady proporcjonalności, oraz
2.stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.
Sądowe stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku. Rozliczenia nieważnej umowy kredytu z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia muszą być dokonywane w oparciu o ww. kryteria ( prowadzić do restytucji sytuacji konsumenta oraz wywierać skutek odstraszający).
Trybunał po raz kolejny potwierdził, że ochrona konsumentów jest kwestią nadrzędną.