Sąd Najwyższy zdecydował w sprawach sporów frankowiczów z bankami. Sądy powinny stosować tzw. teorię dwóch kondykcji.
Sąd Najwyższy w treści tezy 2 Uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r. sygn. akt: III CZP 6/21 przesądził definitywnie, iż „ jeżeli bez bezskutecznego postanowienia umowa kredytu nie może wiązać, konsumentowi i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu tej umowy (art. 410 § 1 w związku z art. 405 k.c.). Kredytodawca może żądać zwrotu świadczenia od chwili, w której umowa kredytu stała się trwale bezskuteczna.” W zasadniczych motywach rozstrzygnięcia opublikowanych na stronie internetowej Sądu Najwyższego odnajdujemy pogląd, iż „roszczenia stron mają charakter odrębny (niezależny), co oznacza, że nie ulegają automatycznie wzajemnej kompensacji i konsument może żądać zwrotu w całości spłaconych rat kredytu niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.”
Sąd Najwyższy rozstrzygnął, iż do rozliczeń w związku z nieważną umową kredytu walutowego stosujemy teorię dwóch kondykcji, a zatem Sąd Najwyższy odrzucił tzw. teorię salda, zatem każda ze stron dysponuje własnym odrębnym roszczeniem.
Sąd Najwyższy w tezie 1 Uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r. sygn. akt: III CZP 6/21 rozstrzygnął, iż „niedozwolone postanowienie umowne (art. 385 (1) § 1 k.c.) jest od początku, z mocy samego prawa, dotknięte bezskutecznością na korzyść konsumenta, który może udzielić następczo świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną.”
W pkt 3 Sąd Najwyższy nadał przedmiotowej Uchwale moc zasady prawnej.
Sąd Najwyższy przesądził również , iż kredytobiorca może żądać zwrotu wszystkich wpłaconych kwot. Innymi słowy okres przedawnienia rozpocznie bieg dopiero od dnia w którym „ umowa kredytu stała się trwale bezskuteczna”, co zostało wyjaśnione w pkt 7 zasadniczych motywach rozstrzygnięcia.